Jonathan De Neck

Si vous avez déjà leur premier CD ou si vous les avez vus en concert, vous savez que Dazibao est un groupe belge bâti autour des diatos de Sophie Cavez et Jonathan de Neck. Et pourtant, à l’écoute de ce second opus, on n’a vraiment que rarement l’impression d’entendre deux diatos : jouent-ils en unisson parfait ou bien à tour de rôle, ou encore l’un la main gauche et l’autre la droite ? Cela reste un mystère pour moi et il ne me reste plus qu’à les voir en concert pour mieux comprendre.

Karim Baggili, trop occupé par ses propres projets musicaux, ayant quitté le groupe après le premier CD, le quartet est devenu non pas un trio. mais un quintet, avec l’arrivée d’Emmanuel Baily aux guitares et de Vincent Noiret, à la contrebasse naturellement. Les percussions sont toujours tenues par Jo Zanders qui alterne d’une part le jeu sur batterie, dans un style plutôt jazz, discret et inventif, davantage en douceur sur les cymbales que sur les tambours, et, d’autre part, le maniement de diverses percussions également bien adaptées aux sonorités du groupe et toujours avec recherche et discrétion. Guitares et contrebasse complètent fort bien les accompagnements et permettent aux diatos de s’exprimer, tout en disposant, de temps à autre, d’espaces d’expression propres.

Sophie Cavez et Jo Zanders nous ont offert récemment l’album à danser  » Luna  » avec leur groupe KV express, Dazibao est résolument d’une inspiration différente, même si on y retrouve certains accents : si la référence aux musiques traditionnelles est toujours bien présente dans ces diverses compositions, il s’agit ici de musique à écouter, loin de la rigueur de la structure AABB des morceaux à danser, avec une liberté dans les tempos, avec des chorus et également des pauses pour respirer, des changements d’ambiance, des moments plus contemporains, surtout lorsqu’interviennent les deux invités, Steven de Bruyn à l’harmonica particulièrement et également Karoline de la Serna au chant.

Mais rassurez-vous, si vous avez un peu de mal avec les musiques expérimentales, ces épisodes ne durent jamais très longtemps et le style mélodique revient rapidement, au sein de ces mêmes plages.

Jean-Luc Matte – Infosmumuses

Dazibao, which is the Chinese word for wallpaper, is an instrumental group who delivers a more vivid world than just wallpaper music. One of its members, Sophie Cavez is formerly known from post folk-rock band Urban Trad. The expression more is that of a contemporary journey through lots of styles, rhythmical tunes and known dance forms, almost like but also more creative than that, as if under the form of a slowed down potpourri.

The music is played by diatonic accordion dialogues, jazzy bass, acoustic guitar and a mostly very much dissolving-into-the-swing percussion. It is rhythmically changing from a jazzier to a more folky, to a more tango-like swing, depending on the themes, mostly led by the accordions. Favourite track of mine is « La Flûte à six schtroumps » with Middle Eastern hand percussion and vocals by Sophie Cavez.

At first I wasn’t so sure of the real purpose why the group took this journey to these different styles, but it is the three formerly mentioned swing that keeps all the aspects and tunes well structured, fluently and logically together.

Gerald Van Waes – www.psychedelicfolk.com

Sinds wereldmuziek niet meer uitsluitend afkomstig hoeft te zijn uit landen buiten Europa, is de grens met folk aan het vervagen. Op festivals voor wereldmuziek staan soms artiesten die vroeger tot de folk werden gerekend en omgekeerd. Het Groningse Trad.it!, dat zaterdag zijn zesde editie beleefde, is er een goed voorbeeld van. ‘Festival for European Roots Music’ noemen ze zichzelf en naast typische folk uit landen als Ierland en Engeland klonk er muziek uit Spanje, Italië, Finland, Oostenrijk en zelfs Duitsland.

Trad.it! maakte al meteen om acht uur een verrassende en indrukwekkende start met het Belgische Dazibao, een vijfkoppige formatie rond de diatonische accordeons van Sophie Cavez en Jonathan de Neck. Met een beetje moeite kun je Dazibao nog wel tot de neofolk rekenen – zeker gezien de stijlvormen waarvan de groep zich bedient. Maar de composities van de twee trekzakkers doen qua complexiteit, spankracht en dramatiek eerder denken aan Piazzolla’s tango nuevo. Gaandeweg het optreden van Dazibao werden de soundscapes ook steeds experimenteler, mede dankzij de woordloze bijdragen van gastvocaliste Karoline de la Serna.

Het festival eindigde al even fraai, met muziek die pure folk had kunnen zijn, ware het niet dat zangeres Rachel Unthank traditionele liedjes uit haar geboortestreek Northumbria bijna deconstrueert door ze te ontrafelen in trage, ijle melodielijnen, geschraagd door statige pianoakkoorden – niet wat je noemt een typische folkbehandeling. Wat wel behouden bleef, was de ongepolijste emotionaliteit in voordracht waar grote Engelse folkzangers als Martin Carthy en Norma Waterson een patent op lijken te hebben.

De tussenliggende festivalruimte werd gevuld door het meer obligate keltische idioom van de Ier Mairtin O’Connor en de inmiddels wat sleetse folkrock van de Galicische doedelzakdiva Susana Seivane. Heel verrassend bleek de hoempa-hiphopfolk van het jeugdige Duitse kwartet Ulman. Met het heftig dampende brouwsel dat de drie broertjes Uhlman (viool, draailier, trekzak, trombone en fluiten) samen met slagwerker Uli Stornovski creëren, levert de groep een verfrissende bijdrage aan de ontwikkeling van de Europese rootsmuziek. Met nog wat meer aandacht voor variatie in composities en arrangementen zouden ze ook best een uur lang kunnen blijven boeien. Nu leunt het enthousiaste viertal

Basis van deze hervormde Dazibao blijven Sophie Cavez en Jonathan De Neck, beiden op diatonisch accordeon. Zij zijn ook de auteurs van de instrumentale muziek op deze plaat. Van de negen muziekstukken, goed voor driekwart uur luistergenot, zijn er zes gecomponeerd door De Neck, drie door Cavez. Jo Zanders op percussie, Emmanuel Baily op gitaren en Vincent Noiret op contrabas zijn de andere drie leden van de groep.

De CD-titel « E40 » verwijst wellicht naar het ganse gebied waar deze groep optreed. Deze autoweg dwarst immers alle gewesten en gemeenschappen van het Belgisch koninkrijk en dat doet ook Dazibao. De muziek op deze schijf is erg geconstrueerde muziek om naar te luisteren, vol subtiliteiten waarvan je er bij elke beluistering weer andere hoort. Dat maakt deze cd tot een boeiende luisterplaat. Een nummer waarbij de creativiteit van de groep sterk naar voor komt is « Cactus Loco ». Op de vrije repetitieve klanken van de accordeons wordt een rijk slagwerk gezet en twee gastmuzikanten, mondharmonicaspeler Steven De Bruyn en zangeres Karoline de la Serna, weven er vrij jazzy klanken doorheen.

Steekt er wel eens een dansnummer tussen, zoals « Batman », de essentie van « E40 » is moderne luistermuziek, gespeeld door jonge, begaafde musici.

Dries Delrue – New Folk Sounds, n°115

Alma, de eerste CD van de Belgische Folk band Dazibao, kreeg in 2005 lovende kritieken in Frankrijk, Nederland, Engeland en Spanje. Ook in het Rabotheater in Hengelo werd deze energieke, avontuurlijke en meeslepende folk destijds positief onthaald. Reden genoeg om de band twee jaar later bij de voorstelling van hun tweede cd, E40, weer in Twente uit te nodigen, dit keer in de Roef in Enschede.

De naam van het album is een referentie aan de gelijknamige snelweg in België. De bandleden wonen verspreid over heel België en leggen dus de nodige afstanden over de E40 af voor repetities in Gent. Maar zondag bleek duidelijk dat dit geen belemmering hoeft te zijn voor een band om een hecht en strak geluid neer te zetten. Oke, gitarist Emannuel Baily moest af en toe even spieken op een blaadje en was een enkele keer de weg (E40?) kwijt, maar mag het? Hij is pas 4 maanden bij de band en de muziek van Dazibao is bepaald niet eenvoudig. Uit het algehele niveau van zijn spel werd wel duidelijk dat het helemaal goed gaat komen! Ook bassist Vincent Noiret blijkt een goede aanwinst voor de band. Met zijn baspartijen legt hij samen met Zanders een solide basis neer voor de andere leden en zorgt met zijn strijkstok en af en toe een solopartij voor een mooie afwisseling in het bandgeluid.

Met hun diatonische accordeons betoveren Sophie Cavez en Jonathan De Neck je met meeslepende en melancholische tonen, afwisselend solerend en soms haast duellerend met hun instrument. En wie denkt dat een accordeon een saai instrument is voor overjarige jodelaar-begeleiders heeft duidelijk niet de uitvoering van « Suzanette » (1e album Alma) van afgelopen zondag meegemaakt. Wist u bijvoorbeeld dat een accordeon ook kan janken en hijgen?

Ook Jo Zanders, één van de meest gevraagde percussionisten van België maakte zondag overduidelijk waar hij deze status aan verdient. Een tamboerijn met een klein splashbekken brengt een soort elektronisch snaregeluid voort, de cajun vervangt een complete ketelset en dan is zijn tamboerijnspel nog niet genoemd. Alleen deze man is al genoeg om een heel optreden geboeid toe te kijken en te luisteren.

De muzikanten krijgen ieder de ruimte om hun partijen te spelen, maar de instrumenten sluiten goed op elkaar aan en er staat duidelijk een hechte band die plezier beleeft aan het samen musiceren. Tel daar een aantal uitgebalanceerde en spannend klinkende composities bij op en het geheel wordt een uiterst smakelijk recept, kortom Dazibao is een absolute aanrader!

Het publiek bestond afgelopen zondag echter uit ca. 30 mensen, wat een schamele opkomst genoemd mag worden. Niets ten nadele van de Folkclub Twente die ons met louter vrijwilligerswerk dit soort juweeltjes voorschotelt, de dertig toeschouwers van zondag waren hen dankbaar! Maar een band van deze klasse verdient een grotere en sfeervollere zaal … zonder het geluid van vallende petflessen in een subtiele intro of het gerammel van koffiekopjes uit het café naast de zaal. Door onwetendheid hebben velen een mooi concert gemist … maar gelukkig spelen ze op 23 februari 2008 op het Fidder Folkfestival te Zwolle. Zie dat u hen dit keer niet misloopt!

Roger Quaedvlieg – 3voor12lokaal.vpro.nl/

Den Belgiska gruppen Dazibao har ett omedelbart och personligt sound. Ledda av två durspel, framför de egna franko-belgiska kompositioner med en intensiv mix av flamenco, tango, Orienten samt tongångar och rytmer från Balkan. E40 är deras andra album, som i sin tur är en utveckling från deras första skiva.

Samspelet mellan Sophie Cavez och Jonathan de Neck dragspel är moget, säkert, ibland till och med lite vågat. Emmanuel Bailys gitarr svarar för en stor del av flamencon, men bidrar även med rockigare partier medan Jo Zanders slagverksarsenal portionerar ut extra kryddaccenter från Öst-europa och Främre Orienten. Vincent Noiret fullbordar kvintetten med sin följsamma, jazziga ståbas. Steven de Bruyn gästar med suggestivt munspel på två spår: ruffigt bluesiga Cote oust och den mörka, suggestiva Cactus loco.

De folkliga rötterna tas här en närmast grunge-artad form som känns både fräsch och originell.

Lars Fahlin – Lira n°1 2008

Dazibao, de absolute toppers van de avond waren vijf Waalse jonge muzikanten, die ook al met een bijzonder onwaarschijnlijke combinatie de meest fantastische muziek weten te maken. Twee diatonische accordeons, een staande bas, een elektrische jazzgitaar en een superieure percussionist. Wat zijn ze jong, maar potverdomme wat zijn ze goed. Ge-wel-dig! Jonathan de Neck en Sophie Cavez waren met hun diatonische accordeons en hun fantastische samenspel de absolute toppers van de avond. Hier werden de grenzen van de folk weer eens stevig opgerekt, door een jazzy aanpak, een rockhouding en een aantal magnifieke composities die subliem werden uitgevoerd. Spannend en mooi. Geweldig dat ze nog zo jong zijn, dan kunnen we nog heel wat van ze verwachten!

Fidder Folk Festival verslag door Holly Moors – maart 2008

Het is niet altijd zo dat er uitzonderlijk gemusiceerd wordt omdat vijf topmuzikanten een groep vormen. Bij Dazibao is dat echter wel het geval. En hoe.

Sophie Cavez (diatonische accordeon), Jonathan De Neck (diatonische accordeon), Jo Zanders (percussie), Vincent Noiret (bas) en nieuweling Emmanuel Baily (gitaar, vervangt ud-speler Karim Bagili) leveren met E40 een meer dan boeiende instrumentale plaat af die niet alleen opvalt door de frisse aanpak maar vooral door het meesterschap om elk nummer om te toveren tot een apart verhaaltje.
Dit heeft natuurlijk veel te maken met de aandacht die ze besteden aan details. Côte Ouest met een bijdrage van Steven de Bruyn is daar een prachtig voorbeeld van, net als het open bloeiende Cactus Loco en het onheil-spellende La Flûte à Six Schtroumpfs.

E40 is weer een karaktervolle cd van het kwaliteitslabel Homerecords.be.

Georges Tonla Briquet – mazzmusikas – 2007

Second cd emmené par les accordéonistes-compositeurs Sophie Cavez et Jonathan De Neck, toujours avec l’excellent percussionniste Jo Zanders, mais cette fois avec Emmanuel Bailly aux guitares et Vincent Noiret à la contrebasse, ainsi que deux invités (voix et harmonica).

Le titre un peu curieux, guère engageant (embouteillages, pollution, bruit, accidents, …) ne présage de rien, heureusement. Original et diversifié, ce cd clairement influencé par des traditions européennes et un brin orientales nous offre un panorama de mélodies et d’ambiances où les deux accordéons s’entrelacent intimement et discrètement.

Arrangements personnels et bien construits, une rythmique parfois complexe, de la place pour quelques brefs solos, des variations de tempo : cet ouvrage qui ne pense pas à vos pieds est certes agréable aux oreilles.

Le Canard Folk n°276, novembre 2007

Le groupe co-fondé par la Dionnaise Sophie Cavez sort son deuxième album.

DION-VALMONT Il est là ! Plus de deux ans après Alma, Dazibao sort enfin un deuxième album. Voilà qui devrait réjouir tant les amateurs de folk que les habitants de Dion-Valmont, le village de Sophie Cavez, fondatrice du groupe avec Jonathan De Neck. Deux accordéonistes entourés de Jo Zanders (docteur en percussions s’il en est) et de deux nouveaux, à savoir Emmanuel Baily (qui remplace Karim Baggili aux guitares) et Vincent Noiret (une des contrebasses les plus réputées).

Le titre de ce CD ? E40. Un choix somme toute logique. « C’est la toile d’araignée qui nous relie tous », expliquent Jonathan et Emmanuel. « Nous sommes de Liège, Sophie est souvent à Gand, Jo à Louvain et Vincent est obligé de l’emprunter pour nous rejoindre. Sans l’E 40, nous serions mal ! »

C’est donc sur une autoroute de notes et d’airs entraînants que Dazibao invite ses fans et ceux qui ne le seraient pas encore. En précisant bien que E40 (sur le label homerecords.be) marque une évolution. « Nous avons tous changé avec le temps », précise Jonathan, compositeur de la plupart des plages, à l’inverse d’Alma où c’était Sophie qui avait produit le plus. « Via nos divers projets parallèles, nous avons appris, subi des influences… Mais c’est toujours aussi difficile de nous mettre une étiquette musicale. »

Au niveau des titres, la manie de trouver des noms sans rapport avec la composition mais faisant office de sympathiques hommages à des proches est toujours là. Ainsi, Cheesy mum fait référence à la mère de Jonathan, fermière de son état et fabricante de fromage. La danse du bonze se rapporte au filleul de ce dernier. Sans parler de Batman, L & V, Côte Ouest… Quant à La flûte à six Schtroumpfs, il est de Sophie. « Mais je ne dirai pas à quoi elle fait allusion », prévient-elle en souriant. « C’est personnel. »

Reste maintenant à se complaire dans l’écoute de l’album dans l’attente de concerts qui gagnent à être vécus, à commencer par celui de samedi à Bruxelles. « Nous serons aussi à l’église de Vieusart le 29 février », prévient Sophie. « Ã‡a va être bien. Le son sera bon. Et il y aura plus de place que dans la salle de l’Amitié de Chaumont. À part ça, comme d’habitude, nous n’avons pas de date dans la province ou en Région wallonne… » Aux centres culturels et organisateurs d’événements de pallier ce manque. D’urgence.

Geoffroy Herens – La Dernière Heure – octobre 2007